In de loop van het jaar loop je er 10-tallen keren langs en kijk je voorzichtig de groene tunnel in. Daar in het zachte ochtendlicht, daar zou hij moeten staan, precies in die ene straal zonlicht die daar op dit moment van de prille dag binnen valt.
Geduld is een schone zaak wanneer je je in je fotografie richt op reeën.
Maar dan op een zonnige ochtend ergens halverwege mei, daar staat hij dan. Alles klopt, het licht, de plaats waar hij staat en nog mooier er staat geen wind dit keer. En juist omdat er geen wind staat heeft hij me niet door en gaat rustig verder met eten. Het statief gaat voorzichtig van de schouder en de 400mm wordt gericht. Al zittend in het hoge gras worden de nodige foto’s gemaakt, volledig geluidloos, een van de vele voordelen van de moderne camera’s.
Dan wordt het tijd om hem weer met rust te laten, op naar de koffie…
